| Acının Evreleri.
Pek tanıdık değildir ilkin.
Hep uzağımızda kalacak gibidir.
Daha tanışmamışızdır henüz.
Bilmeyiz...
Her an karşılaşabileceğimizi.
Tanışma günü çatar;
Aşığı olduğumuz birinin terk ettiği gün...
Çok sevdiğimiz birini kaybettiğimiz gün...
İstemeye istemeye tanışırız acıyla.
Ağır gelir yükümüz, kaldıramayız.
Zaman alışmayı öğretir bize.
Ve bir sandalye çeker oturturuz acıyı baş köşeye.
Artık acıyı kabullenip paşa paşa çekeriz.
Ve yıllar sonra... Acısını hissetmek bile tatlı gelir...
|