Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


içim, bedenimi terketmeye istekli
ama ölünmüyor...

Ağlamak için hazırım,
sabırsızlanıyorum yaş dökmek için!

Gözlerimde koca bir okyanus birikti,
dökülmüyor işte,
dökülse yaşam sular altında kalacak,
dökülmese daha fena!

babam bana küs,
öfkeli,
dostlarımla yollarımı ayırdım,
dostlarım beyazlar içinde kalmayı tercih etti...
haklılar da,
bir şey diyemem ki!

Kaç gündür uyumadığımı ben bile unuttum artık...
gözlerimde kırmızı ateşler beliriyor,
göz altında yaşlandığımı düşündüren yorgun torbalar...
dudaklarım rengini kaybetti,
tenim solgun,
hasta değilim üstelik!


yorgunum Allah'ım.
hani dert yansam birine sayar ya türlü türlü ağır sıkıntılar;
doğrudur,
ne işkence gördüm,
ne aç kaldım,
ne tecavüze uğradım,
tatmadım işkence çeşitlerinden hiçbirini
ama Allah'ım,
anla ne olur,
benim bünyem bu kadar kaldırıyor,
ben daha çocuğum,
bedenimi çiziyorum hala farketmeden,
kan akıyor,
anlamsız bir şekilde anne diye sayıklayasım geliyor...
annem yok ki Allah'ım,
kime sığınayım?

Benimle konuşmayan babama mı?
Arkasından el salladığım dostlarıma mı?