Çevrimdışı

Yanımda not defteri tutuyorum artık. Gittiğim yolları, tanıştığım insanları, eskiden dikkatimi çekmeyen her ayrıntıyı yazıyorum. Günün birinde, herhangi bir yerde karşılaşırsak hiç farketmemiş ol istiyorum, yokluğumu. Birinin yokluğunu çekmek, dünyanın en büyük yoksulluğu çünkü. Ve aslında dünya dediğimiz yer, Tanrı’nın küçük bahçesi. Bu yüzden bana biçtiği sonu kabullenmem, ne yaparsam yapayım O’nun kuklası olmaktan kurtulamayacağım.
Oysa daha romantik biri olmak isterdim. Hani sürgün olsam ülkemden başka bir yere, yine de sana içinden martıların uçtuğu, 8.15 vapurlarının kalktığı, fonda ‘’elbet bir gün buluşacağız’’ şarkısının duyulduğu vaatler vermek isterdim. Ama ben her sabah kalkıp seni unutmam gerektiğini hatırlayarak bunu yapamam.

*Alıntı.