Gözleri Hayat Kadar Anlamlı Adam...
Sahipsiz bir mavi balon gibi gözlerim.
Yalnızlıktan alıntı yapılmış bir sayfaya düşülen dipnot gibi darmadağın içimdeki çocuk..
Uçsuz bucaksız bir köyün yamacında kaybettim düşlerimi.
Ellerimden salıverdim bendeki seni..
Avuçlarımdaki yangına bir de senin özlemini ekledim..
Uzaklaştırdım seni kendimden..
Ben kötüyüm ya, ben kirli yüzüm ya..
İçim sana kal derken dudaklarım kanlı bir gidişe mevzileniyordu..
Senin benim yorgunluklarımın altında ezilmemeni, içindeki ekin boylu saçlı kızın ölmemesini istiyordum..
Sustum sen kadar, seni iki yakaya böldüm..
Bir yanım sana ırak iken, bir yanda sana yanmaktaydı..
Gittin; her rüzgarda kokunu aradım..
Her geleni, her kapı zilini sen sandım…
Meğer sen benim kurabildiğim tek anlamlı cümlemmişsin.
Öyle büyükmüşsün ki içimde; ben seni öldürdükçe sen bana kök salıyordun..
Ta içime, ta köklerime..
Senden önce dönülmeyecek dualara durdu kıblem..
Sönmeyecek yıldızlara çevrildi omuzlarım.
Şimdilerde içimde yok/um, dağıldı inceden saçlarım.
Sonra da içimdeki renklerin / gökkuşaklarının körü oldum ben..
Üryan kaldı iki dudak arası lügatim
Hani ben sonbahar kızıyım ya , hep gölgelerinin izinden gidendim ya…
Şimdi gitmiyorum senden başka yere.
Bittin / bitti-m koca bir yanılgımdın içimde..
Ellerim sen kadar açık kaldı…
Bıraktığın kapılardan hiç geçmedim ben.
Dudağımdaki diğer adın koyu bir özlemdi, içimdeki ise hep özlenen..
Her gece yüreğini giyinmek benim için ölüp yeniden doğmaktı küllerimden..
Gözlerinde küçük bir kız olmaktı.
Yeni bir bebek gibi emeklemek ellerinde..
Düşmek defalarca, sonra da senin yüreğinle ayaklanmak..
Yürümek senin nefesinin izinde..
Senin gözlerinden izlemek çıplak denizi her gece..
Ölüm yanında her gece yeniden doğmanın hazzıydı seni sevmek..
Ama en zoru; her sabah seni üzerimden çıkarıp bana bol gelen içimdeki ben’i kuşanmaktı..
Yüzümdeki her şeyi sana yabancılaştırmaktı..
Bu bir maske değildi.
Bu bir kendini kandırmak değildi..
Sadece seni senden uzakta sevmekti.
Tıpkı toprağın altında kökleri saklı kalan bir gövde gibi.
Ne sana sen kadar yakın.
Ne de sana ben kadar uzak…
Yoktun bende.
Yusuf oldum kuyulara indim sen diye.
Mecnun oldum çöllere bilendim senin yolların diye.
Nafile ..
Çare/sizim en çok ta sensiz.
Şimdi yalınayak gezinmekteyim anıların üzerinde
Susmalara yeminli bir morg yalnızlığıma nefesinle hayat ver ey kelimelerin üstadı…
Öyle derin kuyulardayım ki, çıkar beni içimden.
Al beni cümlelerine..
Köklerini duvara dayamış, içindeki çocuğun katili olmaya hazırlanan bir yalnızlık abidesi gövdemden kurtar beni.
Kanatlarım kırık olsa da hayat ol sol yanıma..
Tüm cephe hatlarım düşse de sen bende kal “ gözleri hayat kadar anlamlı adam “
Tenimde terinden bir ter..
Avuçlarımda saçlarından bir tel.
Gözlerimde özleminin ateşi.
İçimde senden bir sen.
Sende unuttuğum bir ben.
Ben içimdeki çocuğu kaybettim / bensizim..
Biliyorum sensizlikte bir şarkı avutmaz beni..
Ne olur beni kendine kat..
Sen ve biz…
İkimiz..
Sevgimiz..
Düşlerimiz..
Yürüyelim aynı safta,
Yolumuz uzun..
Son durağımız mutluluk..
“Bensizliğime en iyi sen deva olursun koca yürekli adam…
Sığlığıma bir dua bereketiyle düş..
Ben öldüm bendeki bende..
Tutabildiğim tek anlamım sensin…
Seni kaybetmek istemiyorum..
Ne olur gitme..”
(aLınTı)