Bazen yüksek tepelerden şehirlerin bulunduğu mekâna doğru kayar ve dumandan bir bir örtüyle kaplar her tarafı. Siste manzaralar tozlu bir resim gibidir. Işıklar benek şeklinde sarı bir pus gibi titreşir. Uzakta. Bazı hafif sislerde gölgeler şeklinde fark edilir eşya. Velhasıl bu sıkıcı ve bunaltıcı hava insana teneffüs imkânı tanımaz. Bir an önce havanın açılmasını, berrak gökyüzünün görünmesini ister insan böyle bir siste. Ya gönüllere çöken sis? Bir kâbus gibi o sıkan bunaltan sis... Düşünceyi kör eden sis yok mu? İşte iki hayatı da felç eden bu sistir. Böyle bir sisin çöküşüyle ruhun teneffüsü imkânsızlaşır. İnsan kendini meyhanelere, kumarhanelere atarda; berrak ve temiz, ışıklı bir hava arar. Heyhat ne büyük bir şaşkınlıktır demhanelerde ruhu aydınlığa çıkaracak bir umut aramak; işte bu insanın acizliğidir. Sisten sise kaçış... Bu kâbuslu sisi bütün menfezleri tıkadığı hengâmda insan biçare olduğunu anlar; fakat asıl iş mavera için düşünceyi zorlayış ve gayrette. Bu sizin acib bir tarafı da kişiye sadece kendini göstermesinde. Çevresini görmeyen insanın kör oluşu malum; fakat kendini görüp başkasını görmemenin körlüğü bambaşka... Fakat yine o bir ümit ışığı, bir ses, bir soluk duymak ister. Kalbine çöken bu siste ruhu durmadan feryad eder. Başını bir el okşasın, yarasına merhem sürülsün, gözyaşları silinsin ister. Hayır, bu hal uzun sürmez sen yakındasın Hala dağılmayan bu sisin arkasındasın Y. Kemal dediği gibi şairin bir ümit besler ötelerin ötesinden. Sisin çöküşüyle kaybolan eşya, silinen dünya bazen de insana kabri hatırlatır. Bütün dostların müfarakatından bu yalnız kalış; ayrı, acîb, dehşetli bir muamma?