Küçükken hepimizin masalının bir kahramanı vardır. Benim de babamdı. Ağzına bakar, ne derse pür dikkat dinlerdim. Çünkü bana göre kahramanım mükemmeldi. Her dediğini yaptım, ne söylese tekrar ettim. Öyle ya, ona benzemeliydim. Sonra büyüdüm yavaş yavaş. Masaldan gerçeklik buhranlarına kapılmaya başladım. Kahramanımın sıradan bir insan olduğunun gerçeğiyle yüzleşmem kocaman bir hayal kırıklığıydı. Babam her şeyi bilirden aslında çoğu şeyi bilmiyor oluşuna doğru krolonojik bir evrim geçirdim. Sevineceğin bir haber vereceğim ama. Kızın, senin kopyan. Yani; olmaktan korktuğu yerde. Sen de...

Seni seviyorum babacığım. Her ne kadar beni gerçeklerle yüzleştirsen de seni çok seviyorum. O küçük kızın hala kahramanısın. Büyüğün ise sevgili babası.