Benim dize gelmez dizelerimin; yokluğunda dizleri kanar oldu kadın!
Adın; ömrüme iliklenmiş bir yelek,
Suretin; mutluluğun aynası olmuş günlerime..
Sen ki bırakıp giderken beni darmadağın halde;
karanlık apar topar attı kör bir kuyu emsali yalnız gecelere..
Sahibi yok şiirlerimin;
tadı yok, yek içilen tüm kahvelerimin fincanlarda.
Bastığın yer; bir aşkın öldüğü yerdi, unutma kadın!
Senden sonra hiç bir vakit ise; huzurun tarifini bulamadım..
Söyle; hiç mi sızlamazdı yüreğin eski resimlere baktığında?
Oysa ben Temmuz’un ortasında titrerdim; adın kulağımda yankılandığında!
Ben tüm umudumu biriktirmişken, kumbara misali göğsümün tam ortasında;
Sen bir aşkı sahiplenemeyecek kadar; kalpsiz miydin be kadın..
Şimdiler de cıgaramın dumanıyla paklıyorum hüzünlerimi..
Gelmeyeceğini soyadım gibi biliyorum;
Soyadımın, adınla hiçbir münasebeti kalmadı,
hissediyorum..
Son sürat vuruyorum bende kadehleri mezelere,
Meyhanenin kemancısı bile mahzun,
Geceyi sıyırır gibi vuruyor kemanın eteğine..
Bak plakta yine benim şarkım var; boş kalmasın kadehler, dolsun:
“Ah bu şarkıların, gözü kör olsun..”