Çevrimdışı

Unutmak gibi.
Sana gelmek,bütün hatalarını affederek
-bir çocuğu sevmek kadar masum ve ölmek kadar engelsiz.


Sevmek koymazdım ben senin adını.
O zaman ne canını yakmak isterdim,ne yaralarını sarmak.
Ne koynuna girmek isterdim veya ertesi sabaha çekip gitmek.



Uykuyu sevdiğim geceler kadardı zamanlarımız.
Çabuktu bazen,bir kabustu-birdaha hiç görmeyeceğimi düşündüğüm.
Kabuslarımı kabuslaştıran anlardı.
Saatlere kalmadan tekrar çiçek bahçelerine girdiğim.


Gitmenin gerekliliğine inanırdım,
sen bana gülümseyene kadar.
Herşey bitebilirdi benim için,elbet yenilenirdi dünya.
Çiçekler açar,insanlar doğar..
Değişim vardı,gözlerine değmeyen bir değişim.
Seni unutmama tek engel:değişim.
Çocuklarımıza inat ölmeyen sen,solmayan sen,değişmeyen sen.



Bazen seçemiyordum insanları,dağınıklaşırdı hepsi.
ta ki gücünü görene kadar.
Yıkılmayan ben değil,senmişsin sevgili.


Kömür gibi.
Evet,sen varken kabuslarımda böyle,çiçek bahçelerimde.
O kadar sıcak ki herşey,dokunsam eriyecek korkusu..


O kadar sıcak bir koku seni sevmek biraz karamel ve biraz kahve ve sakinliğin hiç bitmeyecekmiş gibi.


Gözlerimi açmak gibi sevişmek,
doğmak bir halının üstüne,
durmuşken saatler,sonsuzluğun bitişiyle uyanacak olmak gibi.


Seni sevmek sevgili,ayakların yerdeyken çakılmak gibi
en dibe,kömürden bahçelerime..