Tourette sendromlu X'im,

Hani ben, gözünü alan renkli trençkotumla ve biraz da utangaç bir edayla karşıdan geliyordum, sen bir ağacın gölgesinde ellerinle bağdaş kurup beni bekliyordun. Yanına geldiğim zaman, "İşte tam budur." demiştim. Fakat sen pot kırıp ayağa kalkmamıştın. Sana göre bunlar gereksiz komplimanlardı. Oysa kompliman denen şey, tuzu kaçmamış nezaketti. Sessizce oturdum yanına, biraz da kırılmış olarak... Sonra konuştuk, konuştuk ve yine konuştuk. Seninle bir ömür boyu konuşabilirdi insan. İtiraf etmek gerekirse o insanların başını çekiyordum ben. Ama olmadı işte... Bize ait olan hayatı, bize göre yaşayamıyorduk. Bize göre yaşayamadığımız bir hayatta esaretten kurtulamıyorduk. Esaretimi yenemediğim için "sonsuz" cümlelerim bir "an" kadar kısa sürdü. Aslında hala seninle konuşuyorum, sen beni duyuyormuşcasına... Tek bir anı ile "an"ı ölümsüzleştirebiliyordum.

Ben senin ben de bıraktığın izlerle yaşayabilirim, ya sen?

Bekleyişlerle...