O herşeye kırılan yüreğim..
Zaman zaman takatsiz kalan bedenim..
Hala aynılar..
Hala kırgınım insanlara..
Bu defa çocukluklarıma güldükleri için değil beni çabuk büyüttükleri için gözlerinde..
Bana kocaman oldun tavrını takındıkları için..
Ve her geçen gün daha çok şey bekledikleri için..
Kırgınım hemde çok..
Bu defa çok var diye alınmayan oyuncağa değil hiç olmayan hayallerime..
Yaramazlıklarımda bağıran anneme değil yada sabrını tükettiğimi babama değil..
Hayatın kendisine bu kırgınlığım..
Yaramazlıklarımda annem gibi biraz kızdıktan sonra affetmyen hayata..
Hiç sabır göstermeyen hayata..
Kızgınım..
Şekerimi dişlerin çürür diye alanlara değil beni benden alanlara..
Küçük gelenlerimi verenlere değil hayatın bana hep bir beden büyük gelmesine..
Ve korkuyorum..
Bu defa karanlıktan değil o karanlığın hiç bitmemesinden..
Evde yalnız kalmaktan değil hayatta yalnız kalmaktan..
Severek oynadığım ama geç olduğu için evine giden misafir çocukla bir daha oynayamamaktan değil dil-efgâr.
Hayatın her oyununda mağlup ben olmaktan..
Kırgınlıklarım kızgınlıklarım korkularım başkalaştı..
Ama hala o zaman ki ben..
Hala o ürkek kırılmaya meyilli çabuk kızabilen ben..
Hayat büyüdü herşeyim büyüdü..
Ama hala var o içimdeki çocuk..
Hala kırılıyorum işte..
Kırılmamayı öğretemedim içimdeki çocuğa..
Yada öfkemi saklamayı..
Öğretemedim işte cesurluğu..
Dedim ya büyütemedim ben hala içimdeki çocuğu.