| Anne~
Bana güçlü olmamı söylerdin hep,
Boyun eğme,asla pes etme derdin
Söz verirdim ben de sana,söz anne derdim.
Dünya güzel,rengi hep pembe sanırdım.
Her şey şeker kadar tatlı,herşey oyun kadar kolay diye düşünürdüm.
Ama yanıldım.
Hayata inandım,kendimi kaptırdım.
Ama öyle bir kaptırmışım ki; geridönüşüm yokmuş,geçte olsa anladım.
Çocukken oynadığım oyunları özledim ben anne,
Elimden tutup beni okula götürmeni özledim.
Bana hep varlığını hissettirmeni,her şartta yanımda olacağını söylemeni özledim.
Seni kırdığım da bile bana sarılmanı,bana herzaman sevgiyle bakmanı özledim.
Yalnızlığımda,mutsuzluğumda ellerimi tutarak,beni teselli etmeni özledim anne...
Seni özledim...
Çocukluumu,o günleri özledim ben anne.
Hem de çok özledim...
Sözümü tutamadım,affet beni!
Güçlü olamadım,hayata karşı koyamadım anne!
Sen gittin gideli başaramadım,hep yenilgiye uğradım.
Hep ağladım anne,hiç durmadan ağladım.
Sonunda yoruldum,asla eskisi gibi olmayacak anladım.
Biz hiç ayrılmayız sandım.
Meğer yine yanılmışım anne
Galiba bu sefer gerçekten yalnızım...
__________________
Kabullendiğim Hikayemi Yaşıyorum....
KİMENE.... |