Yatağımın karşısında bir pencere var.
Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım onyıl bu evde?
Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden?
Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum.
İşte sonum geldi.
Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim
asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Bana acımayın. Ben kötüyüm; sizlere karşı kötü duygular besledim içimden. Beceriksizliğimden uygulayamadım kötü düşüncelerimi.
Sizleri kıskandım, küçük gördüm, bayağı buldum:bana yapılmasını istemediğim kötülükleri sizlere yapmak istedim.
Fırsat bulunca da yaptım….