Yazmaya korkuyorum artık.Kaç sayfanın anasını ağlatacakken,kendi gözyaşlarımla boğulmaktan korkuyorum.Yazıp rahatlamak varken,acım devleşecek biliyorum.Kelimeler kanayacak..Yaram hortlayacak..Ve senin gtn duymayacak..
Bünyem yemiyor!...Ki söylemiştin,kalemim sende kesikler oluşturuyor..
Sözlerim bıçaklıyor...Ama yaralar eşit değil..Senin bıçağın daha keskin..Birisi şuan beni bileyliyor! İnsanlar kanadıkça,kanayan dokular kendini yeniliyor,böyle böyle güçlenmeyi öğreniyor! Sayende...