Hiç’kimse’sizlik Psikozu
Yalnızlığımı dolduracak kelimeler aramaktan sıkılmıştır kalemim
Bütün ağaçların boynunu büktüğü bir ocakta
Omuzlarıma çöken şaka bir hayatı taşıyorum
Karanlık cilvelerin başıboş zehirleri içimde demleniyor
Aşk teline basarım ben her gece kemanımın
13.havari pişmanlığıyla yaşarım hayatı
Tek ses vardır dünyada artık
Tek hecelidir yaşamının katili
Ve tek hücrelidir ruhumun yattığı hapishane
Yadırgarım sıcaklığı tenimde
Ellerim, dudaklarım, buz tutmuş yüreğim soğuklara aşina
İç savaşların var benim
Geceyi utandırdığım kan kusturucu çığlıklarım var boğazımda
Gölgesini aradığım ruhumun iç içe geçmiş benliklerinden
Süzülür serzenişli şiirlerim
Ah yüzümdeki ifade !
Uzak bir diyarda yaşayan yakın bir adamın dimağımda bıraktığı o acı
Rüyalarımdan çıkıp gelse, silse gözlerimdeki yağmurları
Önce parçalansak
Sonra erisek
Sonra biz olsak şımarık ruhlarımızla
Yitik hayallerin dilencisi olmuşum
Aykırı sevdamın en kuytu köşesinde yalnızlık yüzüme yüzüme vurur
Uyan çocuk uyan! Kalk
Fizik ötesi bir aşkın aptal kahramanı uyan!
İşte o an umudum şıp şıp damlar gözlerimden
Dehşetli yalnızlıklara sarılırım
Öperim yalnızlığı avuçlarından öperim
Yalnız başına binlerce kişilik hiç’kimse’sizlik ayini yaparım
Çağırırım acı veren ne varsa bana
Odamın duvarlarını boyarım en arsız renge
Yalnızlık bağlamında ne varsa çıkartırım heybemden
Cismaniyetimden sızar bu satırlar
Ben ağlarım
Hayat ağlar
Ben ağlarım
Sina yarım adasında bir çocuk ağlar
Sonra Kudüs’te bir tarih ağlar
Bosna ‘nın Neratva nehri ağlar
Kaldırımlar ağlar
Ağrı’lı yanım ağlar
Annemin ölmüş anası ağlar
Mezarda bir adam ağlar
Ben ağlarım sözlerim ağlar
Ama B’aşk’ kentte o adam var ya
O adam ağlamaz
Adam ağlamaz
Ağlamaz