BU KADAR DA GÜZEL ÖLÜNMEZ Kİ !
Yalnızlık törenlerinin bahşişi bol çalışanları
Müezzinlerin çürümüş sesinden bir kadeh sunuyor bu gece bana.
Mahcup ruhlar bütün damarlarını çatlatmış bağıra çağıra sevişiyorlar
Şehrin etrafını leşler sarmış
Şımarık ölümler kuşanmış koca koca adamlar
İçimde dört bir yanda siren sesleri çalıyor
Kapatıyorum gözlerimi uykum delik deşik
Acı masallar biriktiyorum ben bebeğime
Sol tarafımda hissettiğim kan damlalarını
Ekiyorum toprağa
Büyüyüp filiz versinler diye
İnsanlara bakıyorum
İnsanlar mutsuz
İnsanlar yalnız
Arada ki yedi farkı arıyorum
Bulamıyorum
Yaşanılası ne varsa yaşadım mı diyorum
Yalnızlığın dozunu kaçırdığımı fark ediyorum
Aynalara hapsettiğim suretimde bulduğum kaçak dokunuşlarımı
Ve ne varsa içimde sakladığım
Yoksul çırpınışlara hibe ediyorum
Akıntıya kürek çekiyorum
Ama bir küreğim bile yok
Soluk soluğa dipnot düşüyorum aşka
Ölüler böyle istedi diye
Şehrin mezarlıklarında uyuyorum
Tanrım şunlara bir şey söyler misin?
Bu kadar da güzel ölünmez ki!
Çıldırmış bu ruhlar galiba
Çürümüş cesetlerle oyun oynuyorum
Katı bir s’essizlik oluyor bir anda
İflah olmaz bir aşkın tek sesli kahramanı olduğumu fark ediyorum
Başım gövdemden ayrılmış gibi
Ya da gövdem başımdan ayrılmış olabilir
İkisi bir arada pek mutlu değil
Biliyorum
Her gün ölümün sularında yüzmeyi öğrenip
İki kulaç atıp boğulup sonra tekrar yaşamak ne kötü
Göz çukurlarımda bir ayrılığın korkusunu yaşamak ne kötü
Yüz üstü bırakılmak korkusuyla dudaklarını açamamak ne kötü
İşte içimi saran zehirli sarmaşık
İşte yüzük parmağımda taşıdığım gözyaşı
Sahi ben neden burada yalnızım?
Ya da sen neden burada yoksun?
Bu cesetler de benimle oynamıyor zaten!
Üzülüyorum…