Bereketli bir kadındı İstanbul
Tek batında yüzlerce şair doğuran
Tek dokunuşta binlerce kez can yakan, şiirler yazdıran.
Yağmur damlaları motifler işlerken tozlu camlara
Ağa dokunup bozan bir eldi kadın
...Bir adamı dağıtmanın korkunçluğuna
Ve Ankebût'ün kutsallığına rağmen.
Yıldızlardı geceleri bu kentin zaptiyesi
Gündüzler vapur dumanlarına emanet,
Bir de simit toplayan martılara
Ama pek de güven olmaz o arsızlara.
Merak etme anne, şair olduysak ölmedik
Görüldüğü üzere yazıyoruz işte yaşar gibi
Güneş gibi usul usul
Ay gibi parlak bir gölge kalbimizde
Süveyda gibi duruyor sessizce.
Ben istemedim.
İstemedim ben sırtımdaki bu sivri kalemi
Tanrı sıkıştırdı cebime
Al, kabuk bağladığında bununla kanatırsın, diye
Doğmadan birkaç bin yıl önce.
Çok çekirgeler saldırdı yüreğime
Çok kıtlık gördüm, çok kuraklık
Çok da yağmurlar yağdı
Tanrı ağlıyormuşçasına
Tanrı dedim Allah değil bana öyle çatık bakma
Hülasa hiç görmedim ben gibi çağlayan
Ben gibi kurutan kendini.
Ki bütün şairlerin bana Lord demesinden anlamanız gerekliydi
Bunu şunun için söylüyorum,
Çünkü ben en aptalıyım.
Şairler aptal olur
Ankebût'e rağmen.
Ve cevabını hiç kimse bilmez
Mezar taşlarından başka,
Kimse de bulamaz cevap
Bilirsiniz işte mezar taşları konuşamaz
Sorsalar bile Tarih Edebiyatçılarına
Bir aptal neden şiir yazar
Yanaklarından süzülüp dudağına pike yapan şeffaf martılara...
Batuhan Dedde.