Çevrimdışı

Her Güne Kendi Yazdıklarım..



Büyümek Bu Mu ?

Küçükken her sey ne kadar da guzeLdi ,
Sıcacık ellerimiz , Kirlenmemiş Yüreklerimiz vardı..
Şimdi ise sessizLiğe burunmuş hayallerimiz var.
Ve giderek kayboLuyor aynı Buhar Gibi..
Uçuyoruz hepimiz Teker teker
Bu mu Buyumek..
Nesemiz , Gulumsememiz Bu kadar mıydı..
buyuduk kaybolduk yitip gittik mezara koydular bizi
Toprak orttuLer uzerimeze
DuaLar okuduLar.. Niye?
BunLar mıydı Bizi Sevmelerinin gostergesi.
Boguk Bir karanLık gecede yeniden dogduk
Yasamaya inat hayata inat..
DiriLdik..
Ama öLü Bir vucutLa
Gecmişi unuttuk sanki hiç cocuk olmamış gibi..
Bedenlerimiz gulmek yerine
kizgin, hayata nefretle bakan gozlerimiz oldu
Neden Her baslangıcın aydınlıgı yok , Neden Hayallerimiz Yasamadi
Neden Buhar olup uctu..
Evet Buyuduk Buyudukce anLadık
Küçücüktü kaLbimiz simdi ise hayattan nasibini almış Kirli oLmuş aynı hayat gibi..
Temizlenmiyor ne kadar ugrassan..
Yapamıyorum
Yapmama musade yok
Aynı Cocukken sahip olamadıgım zamanların anımsatmasi gibi..