Çevrimdışı

2008 Yılının başlarındaydı, babam odama girdiğinde her şeyime karışıyordu. Çok sinirliydim ozaman, ve hayatımda yapmadıgım bir şeyi yaptım tokat attım duvardan duvara çarptım. Sonunda hastenelik olmuştu, çok pişmandım. Ve defalarca nasıl yaptım, babama nasıl vurdum ? Diye düşüncelere kapıldım ağladım.. Akrabalarım çok soguk davranıyordu sinirli bakışlar, kızgın ifadeler..

Hemen evden kaçtım, göl vardı bizim hep arkadaşlarla takılıp içip içip sızıyorduk, aynı sarhoş köpek'ler gibi ! Kendime köpek diyorum evet ben bir köpeğim ama baba katili bir köpek ! Babam öldü zannediyordum, korkudan tir tir titriyordum. Sanki dokunsalar yerle bir olacam. Aldığım bira'larla her şeyi unutmam lazımdı. Hayatı yaşadıgım olayları belki sarhoş olurumda unuturum mantıgı işte, ozamanki aklım gençlik aklı ve cehalet.

İçtim son damlasına kadar içtim o zıkkımı ! Her şey sanki bir rüya'ymış gibi sigaramı yaktım ! Onuda defa'larca yaktım attım.. Kalktım yerimden dogruldum, 1-2 km ötemde 3 katlı bir emlak şirketinin çatı merdiveni vardı, çıktım.. Kendimi öldürmeyi düşünüyordum ! Son adımdı 3.cü kattan atacaktım kendimi, aşagıya bir baktım yükseklik korkusu vardı bende başım dönüyordu. Kendimi daha gencim, baba katili olarak içeriye giremem en iyisi kendimi öldürürüm her şey biter ! diye düşünüyordum.. Aslında hiç bir şey böyle değildi, diğer dünya'sıda vardı bunun kendimi cehennem zebani'si gibi bir başı boş serseri gibi hissediyordum..

Ölüm korkusu, vazgeçtirdi beni ! Korkaktım çünkü nasıl öldürürdüm ki kendimi korkagın biriydim ben ! Defalarca kendimi öldürmeye çalıştım.. İntihar etmeye, tüm her şeyden kopmaya hazır hissediyordum oysa. Vazgeçtim çatı katından aşagıya indim, eve dogru ilerledim. Cenaze arabası sesi ambulans sesine benzerya hani, öyle bir korku içine girdimki kimse anlatamaz.. Sonra ambulans'ı görünce kendime geldim belki ölmemiştir diyerek, biraz ferahladım.. Evet babam yaralıydı, sadece başından yaralanmış hastaneye götürüyorlardı. Ozaman dünya'nın en mutlu insanıydım sanki. Sonra, hemen dolmuşa atladım devlet hastanesi en yakın yerdi bizim oraya biliyordum oraya götüreceklerini hemen dolmuşa bindim devlet hastenesinin orada indim.

1 Saat sonra babam çıktı babam başında sargı bezi, ve dikişli başı ile dışarıya çıktı.

Farkındaydım her şeyin, babamı çok şiddetli şekilde vurdum çarptım incittim.. Bir hiç uğruna.. Babam hastaneden taburcu oldugunda öyle bir baktıki suratıma.. Sanki ''bittim'' defalarca ''öldüm'' ..

O an koşup sarılasım geldi, hiç bir şey yapamadım.. Olduğun yerde yıkıldım, o bakış anlatıyordu her şeyi kemiklerimi kırsa beni öldürse.. Sesim çıkmazdı.

Yanıma yaklaştı, resmen titriyordum.. Bedenim sopsoguk oldu, yüzüm bembeyaz. Öyle bir korktumki kaçamıyordum tutuldum resmen. Ve yanıma yaklaştı, öyle bir söz söylediki hala acısını çekiyorum.

''Verdiğim emek sana haram olsun'' !

Öyle bir beddua etti ki 3 yıl başım bela'dan kurtulmadı işlerim hep ters gitti. Sonra 3 yıl boyunca sesimi çıkarmadım bir sözünden birine of demedim. Götüremem, yapamam demedim. Hep sözünde durdum, onun oglu oldugunu onun asil kanından geldigini hissettirdim ona. Sonunda barıştık, bir sözünden dışarıya çıkmıyordum. Ve size son olarak şu sözlere iletim ;

Hiç kimse baba'sına veya anne'sine kötü söz ufak bir of bile etmesin. Neden biliyormusunuz ? Onlar sizin hayatınızdaki en kıymetli varlık ? Onları sırtınızda taşısanız yeri'dir. Can'dan öte yar'dan öte..