Saklıyorum yokluğunda gözyaşlarımı
Farklı şehirlerin sokak taşlarına
Her yeni şehir bir umut doğuracak
Biliyorum…
Hiç kimse bilmeyecek seni…
Yüreğime ansızın gelen bir zarf gibi çıkaracağım
Okuyacağım bedenini çekerek içime…
Keskin çığlıklarla doğuracağım bendeki seni.
Soluk alıp verebildiğim tek sığınağım ol!
Ölmeme izin verme!
Hiç kimse görmeyecek seni
Gözbebeklerini omurilik gibi uzatacağım koynuma…
Ve örselenmiş sızılarımla seni donatıp
Kesik bir bilek gibi dudaklarından öpeceğim
Kıpkırmızı kanayarak ruh bozumu haylazlığımla…
Şiddetle ihtiyaç duyduğum anda ise
Siyaha çalan şiirler yazacağım
Vücudunun her katresine damla damla…
Kanamama izin verme!
Hiç kimse duymayacak seni
Ettiğin her duayı, silueti bozuk gölgeler geri kusacak
Alnının tam ortasından sıkılacak sevişmelerle
Yekpare görülecek her kalpte parmak izlerin
Bomboş bir şehrin çıkmaz sokaklarına süpürüldüğünde
Şakaklarından boşalacak gözbebeklerindeki benliğim
Şimdi nereye gidersen git hemen bu şehirden
Faili meçhul bir cinayeti işleyeceksin şayet
İliklerime kadar sana battım
Boğuluyorum
Ölmeme izin verme!
Tuğba Ecevit