günlerden ayrılık günü..
dilimde pranga, sözlerin eşliğinde idama gidiyordum.
'var mı benden isteğin?'
derken sen..
darağacında gibiydi/m sanki
son isteğim soruluyordu hayatta/n,
ben,
'sen' diyordum, sende..
idam sehpasına vurup,
arkanı dönüyordun !
infazım gerçekleşirken
'hoşça/kal'
deyişini işittim ama aslında..
giden bendim,
kalan sen...
sen, sen bilmiyordun..