Kanlı Eller
beni öldürdün ya
sadece evim inandı buna
içinde hayat olmayan evler dökülür bilirsin
bir görsen,rutubetli yüreğim duvarlara asılmış sanki
tıpkısının aynısı,kör bir ressamın hayal gücü ve aynı o renkte.
sarımtırak bir hüzün,buğulanmış bir yara parmak uçlarımdan akmış satırlara
dökülmüş yapraklarım
dallarımda ki kuş yuvaları,ve onlarca küçük umut
çırıl çıplak kalmış gökyüzünün maviliğinde,
bir ben kalmışım gittiğin o mevsimde.
teraneler fısıldayan, martavallar okuyan şiirlerle dolu etrafım.
dudaklarımda bir liman sessizliği
ve artık kıyılarıma başka dudaklar yanaşmış
başka eller nifak tohumları ekmiş yastık altında gizlediğimiz o hayallerimize
gelmeyecek bir baharın
tan vaktine yeşerme sözleri verilmiş
anlaşmışlar
el sıkışmış gözlerimiz bir ayrılık nezdinde
kesik bilek, kanlı ellerle.
biliyorum nasıl yazıldığını kimse düşünmez okurken
senin gidişine de ayrılık yakıştırması yapılmıştı
ölüme çare bulunmuştu o gün,kalırsan yaşayacaktım
kafasını kuma gömen deve kuşları gibiyim şimdi
kendimi güvende sanıyorum şiirler yazarken
ölü düşlerin dadandığı uykularımdan kurtulmak isterdim şimdi
uyumaktan korkar hale geldiğim şu son günlerde
hislerimden peydahlanan kehanetlerim kundağıda titrer halde
ne zaman bir şiir sıksam şu yalnızlığın şakağına
amatör bir şairin kalemi gelir aklıma
hiç bir şiir kötü bir şairi hak etmez biliyorum
yalnızlıktan ve yokluğundan bahsederken
hiç bu kadar "kötü" yazacağımı düşünmemiştim
yazdığım şiirlerle aynı durumda olacağım hiç aklıma gelmezdi
seni severken sonumu düşünmediğim gibi..
Kadir Zorlu