Ben seni bir tek sigaramın izmaritiyle aldattım…
Nefesin yerine soğuk duman çektim içime
Yavaş yavaş
Zamanla alışarak vazgeçtim senden…
İçindesin diye içimde yaşattığım bu kenti
Senden önce aldırdım yüreğimin rahminden…
İnlemeli şimdi bu koca şehir
Yırtılmalı gökyüzü ve avazı çıktığınca ağlamalı bulutlar
Kentin kendi kendine isyanı olmalı bu veda
Denizler taşmalı sokaklara
Ve birkaç fahişeyi süpürmeli mutlaka…
Kaldırım taşlarına işkence eden sivri topuklar
Caddenin albeni dozu yüksek eskimiş kırmızı
Ne kadar da aşka üçüncü tekillere davetkar
Kadın!
Kanımın rengini dudak ucu ısırıklarıyla karalayan
Bakışlarımı gözlerinin anlamsız bakışlarına,
Hayallerimi kentin kıyısız sularına düşüren sen!
Bu yalnızlıklar sana babadan mı hatıra?
Yoksa unutturamadığım bir mazi mi seni düne çivileyen
Bu kaçıncı hata yapıldıkça tekrarlanan veda?
Kaç yaşına girdi unuttum evlat edindiğim dudakların
Ve unuttum yerini
Giderken kendimi asmak için sakladığım saçlarının…
Bu kenti de unuttum seninle
Gözlerine İstanbul gömdüğüm kadın!...
Ezgin KILIÇ