Çevrimdışı

Yine sardı hüzün bulutları etrafımı. Nereden geldi yine gülüyordum oysa az önce. Nereden estiği belli olmayan bir rüzgar gibisin birden gelip vuruyorsun en savunmasız yerimden, acımasızca... Yakıyorsun canımı, yıkıyorsun ruhumu bedenimi. Sıkılıyorum her şeyden. Sebepsiz, her şeyden, bu hayattan. Hatta yemekten zevk aldığım çikolatadan bile. Neden böyleyim ben ne istiyorum ne beni mutlu eder ya da neler bilmiyorum. Kendimi anlamakta zorluk çekiyorum.

Kendimi uzaydan gelmiş bir yaratık gibi hissediyorum. Hiç bir yere ait olmayan, yabancıymışım gibi. Kendimi hiç bir yere ait gibi görmüyorum. Ben buraya ait değilim ya da bu bedene, bu ruha. Bu ben değilim. Onca insanın arasında kendimi sanki farklı biriymiş gibi görüyorum. Kendimi bundan kurtaramıyorum.

O kadar farklı ki hislerim, anlatılamayan, yazılamayan. Tamda hüzün bulutları sarmışken yüreğimi, yoruldum artık. Anlaşılamamaktan. Yoruldum bunca yükle yaşamaktan, yorgunum, halsizim, üzgünüm ve ağlıyorum yine... Neden mi?