Çevrimdışı

Öncelikle böyle şahane bir konu açtığı için Ruj 'a teşekkürlerimi sunuyorum..

Ve burda anlatacaklarım tamamiyle gerçek ve yaşananlardır.. İçimden geldiği gibi yazmak istiyorum..

"Anne".. Bu kelimeyi dilimin ucuna getirirken bile titriyorum, eriyorum adeta.. Kelimelere sığmayacak, sözlerin yetersiz kalacağı bir kavram "Anne"..

Kendi anneme, yani taptığım o şahane varlığa gelince; her insanın bir kahramanı olur, vazgeçemediği, kıymetlisi, değerlisi, ne yaparsa yapsın kırılmayacağı işte benim için bunların karşılığım "Anne" (m).. Annem böbrek hastası ve defalarca böbrek ve diğer çeşitli nedenlerle ameliyat oldu.. Yani hayatımda pekte şen şakrak geçecek zamanım olmadı.. Hep annemleydim.. Bir çocuğa en büyük ceza onun annesine birşey olma korkusunun verilmesidir..Bu bana defalarca kez verildi.. Ve şu yakın zamanda 6.kez olacak..

Hep annemin mutlu olduğu, acı çekmediği bir yer hayal ediyorum.. O kadar dolmuşum, o kadar boğuluyorum ki bu durumlar da söz geçiremiyorum yüreğime.. Kimseye sığınamıyorum, Rabbim'den başka..

Çocuktum daha 6,7 yaşlarında Anne'm hastalandı.. O zamanlar tabi yeni yeni kavrayabiliyorum, hastalığın ne olduğunu.. Bir anda ablam ve ben ne yapacağımızı şaşırmıştık.. Herşeyi yetiştireceğiz, annem de iyileşince "aferin kızlarıma" diyecek diye çabalıyorduk.. Hastalığın ne derece de olduğunu bilmiyorduk tabi..

O zamanlar sağolsun teyzemler geldi başımıza.. Babam'ın bütün sülalesi ordaydı ama bir kere bile bize nasılsınız diyen olmadı.. Adlarını anmak dahi istemiyorum, çünkü bu en basitiydi..

Sonra annem iyileşti.. Biz hemen Trabzon'a taşındık.. Orda annemin hamile olduğunu öğrendik :] Tabi biz daha ne olduğunu bilmeden kardeşim doğdu.. O doğar doğmaz annem yine hastalandı, kardeşimi ben büyüttüm ve şimdi, 11 yaşında fıstığım. :]

Küçük kardeşim Yasin, havaleler ile büyüdü, ölümden döndü aylarca hastane de yattı, annem de hastaydı ama ben çocuğumun yanında kalacağım dedi.. Her zaman anneler bunu yapmaz mı zaten? Kendinden çok evlatları..

Benim annem bu kadar hastalıkla savaşırken bile gözünden sakınmadı bizi, hep sevdi, mutlu etmek için çabaladı, kimseye muhtaç etmedi Rabbim'inde sayesinde..

Şimdi büyüdük, kocaman insanlar olduk ve hala her başımız sıkıştığında o kutsal varlığa sığınıyoruz "Anne" 'ye..

Ben annemin bana her dokunuşunda eriyorum, sanki herşey duruyor, o şefkat kimse de yok.. Hastalandığımda onun koynunda uyurken sanki düzeliyorum.. Hayat veriyor, can veriyor adeta..

Yüzün, kalbin ve gözün hüzün nedir bilmesin Anne'm.. Seni seviyorum..

Daha annemle ilgili o kadar çok anlatacağım var kii.. Şimdilik bu bir giriş..