Bir sen eksiktin zaten! Canın istedi diye, çık geçmişin tozlu raflarından gel; oldu! Kalbimde hiç yer kalmadı canım, kusura bakma seni alamayacağım!
Kalbimde Hiç Yer Kalmadı!
Geçmişin hayaletlerinin bu yüzsüzlüğü de beni öldürecek bir gün! Bitmişsin, gitmişsin, eskimişsin, hayaletsin işte, ötesi var mı?
Yok, sen unut bütün bunları, canın istedi diye, elini kolunu sallayarak gel!
Üstelik gelişinden belli ki, kabul göreceğine eminsin. Bu ne özgüven? Daha doğru soru şöyle olmalı: Nasıl bu kadar eminsin benden?
Benim anam ağlamış seni unutana kadar, kim bilir kaç sıkıntılı gece geçirmişim, sinirlerimi bozmuşsun zamanında, birlikteliğimizden elimde saygı duyulacak tek bir anı bırakmamışsın; sonra dikilmişsin karşıma: “Beni özledin mi?”
Neden özleyeyim ki seni? Özlemek bu kadar ucuz bir his midir? Her önüne gelen özlenir mi? O zaman adı özlemek olur mu?
Her zamanki gibisin, hiç değişmemişsin. Yine sıradan, yine sığ ve düşüncesizsin. İnsan bir yerlerden, birilerinden gittiyse; bu gidişe bir anlam katmalıdır. Değişmelidir biraz, üstüne bir taş koymalıdır.Yaşadıklarından, edindiği tecrübelerden ders almalıdır. Bir yerlerden gittiysen, cebinde bir pusula bulunmalıdır. Daha önce saptığın yanlış yollara sapmamak için, tekrar aynı hataya düşmemek için, kendini tekrar etmemek için, bir haritan olmalıdır. Yoksa gidişlerin de bir anlamı olmaz, bazı kalışlar gibi…
Yok ama sen öyle yapma! Sen canın sıkılınca, zoru ilk gördüğünde git. Gittin, anladık, sorun değil. Sonra başka yerde başka bir zorluk yaşayınca, çık gel! Sonra tüm yüzsüzlüğünü giy üstüne, döndüğünü söyle. Karşı taraftan sana anlayış göstermesini bekle!
Yok canım, benim kalbimde hiç boş yer yok! Çünkü bizde adam olana ekmek var, olmayana zırnık yok!
alinti