Aşk, esir olmuş vefasız gönüllere,
Artık susmak var, kilit vurup yüreklere,
Hayat nehri kurutulmuş bu diyarda,
Eskisi gibi konmuyor bülbül güllere.
Vefa kelimesi çıkarılıp lügatten,
Bütün insanlar dost görünmüş yalandan,
Oysa ne ortak yönlerimiz vardı bizim,
En azından nefesimiz aynı havadan.
Unutulmuştu düşene el uzatmak,
Bir aşkı, ömür boyu yürekte saklamak,
Söndüremiyorsa bir aşkın ateşini,
Hiç değilse, teselliydi onunla yanmak.
Yok artık, mendil olup, gözyaşı silmek,
Dalıp gözlerine, canana ümit vermek,
El ele aşmak varken tüm engelleri,
Kolaymış tek celsede her şeyi bitirmek.
Leyla ile mecnun öleli çok olmuş,
Bülbüller kaçmış gülden,akbabalar konmuş,
Mutluluk için bir tek tebessüm yeterken,
Mutluluğun adı, para olmuş, pul olmuş.
Bu devir, daha böyle kaç devran sürer,
Kan ağlayan bütün gözler, hangi gün güler,
Ben kaç hayırsız gördüm şu kısa ömrümde,
Bir gün tak eder cana, Jose de gider.