1.sınıftaydık.Okulun ilk günüydü.Her sabah kalkıp bin bir umutla baktığım o okulun içindeydim şimdi.Heyecanım içime sığmıyordu.Rüyalarım gerçek olmuştu sanki.
Babam yanımdaydı diğer herkesinki gibi .. Sınıfta kimisi ağlıyor kimisi annesini almış yanına sırada öylece oturuyordu.Ağlamamıştım diğerleri gibi ayrıca babamda yanıma da oturmamıştı ama elimi de gidene kadar hiç bıraktırmamıştım.
Önce boş sıra baktık.Kızların yanı hep doluydu sonra bi sıra boştu babam beni oraya oturtturdu.Hiç istememiştim oraya oturmayı.Utanmıştım onun yanına oturunca.O an babam hiç gitmesin istedim yanımdan ama vakit geliyodu.Anneler birer birer çıkıyodu sınıftan.Ağlamaklı gibi oldum önce sonra yanımda onun oldğunu fark ettiğimde ona sığınma iç güdüsü ile tuttum kendimi ve bıraktım babamın elini.
Küçücüktüm o zamanlar.Daha 6 yaşındaydım.İlk onu gördüm.Çocuk aklıyla, ilk ona sığındım..
Sonra büyüdüm...
Babam da yoktu artık..
Hepten beni bırakıp gitmişti..
Babam gibi koca yürekli bir adam istedi minik yüreğim..
Beni onun gibi seven beni hep anlayan ne olursa olsun bırakıp gitmeyecek güvenebileceğim sadece ona sığına bileceğim biriydi istediğim... Yokmuş onun gibisi minik yüreğim kırıldığında,ağlatıldığımda anladım... Güveni hep en güvenilmez insanlarda aramışım üst üste hatalar yapmışım.. Hayatıma zor soktuğum o güvendiğim insan yaralamış beni.. Tek erkeğim babamdı o artık yok onun yerine koymak istediğim sevebileceğim erkek istediğim neden kimse oraya yakışmamak için inatçı... Belkide verdiğim mevkiden dolayı eziliyorlar.. Karıştım yine.