Çevrimdışı

Mahalledeki çocuklar denk geldi geçenlerde. sokak arasında maç yapıyorlarmış rakip mahallenin çocuklarıyla, ''adam eksik abi, hüseyin'i annesi çağırdı, ezme yoğurt yemeye gitti. gelene kadar yerine oynar mısın?'' diyerek rica ettiler. bu isteklerini kırmak istemedim, yılların flamboyant midfielder'ı uzunca bi aradan sonra sahalara dönecekti. ''winger oynarım yalnız, long shot on, long pass off.'' dedim. anlamadılar ama kafalarını sallayarak onayladırlar.

neyse, maç başladı. kıran kırana süren mücadelede, kah rakip saldırıyordu, kah bizim çocuklar. bi pozisyonda, rakip kalenin taşlarını cepheden gören bi noktadan serbest vuruş kazandık, usta sağ ayak hami gibi salına salına gerildim. havaya doğru şişirdim topu, kalecinin boyunun 2 misli üstünden geçti top. ''gol lan gooooooooooool!!!!!'' diye bağırarak yüzük parmağı öptüm. o sıra rakip oyuncular ''abi manyak mısın kalenin çok üstünden geçti. öyle gol mü olur s**** git.'' diye isyan ederken, ben tek başıma yengeç dansını icra etmeye koyuldum. o sıra hava bulanıklaştı, tam tek ayağım üzerinde sekerken, gözüm karşı kaldırımda bana ''ne bo* yiyorsun?'' gözleriyle bakan eski sevdiceğe takıldı. ''naber?'' der gibi baktım, ''salaklıklarını izliyorum.'' der gibi cevap verdi kara gözleriyle. (bu sırada bi sağa bi sola devam ediyorum, bitmiyor kodumun yengeç dansı) tam gidecek gibi yaptı, bana doğru dönerek ''iyi ki ayrılmışım senden.'' dercesine kıstı gözlerini, ''gel beraber devam edelim.'' diyecektim ki topukladı. 1-2 saniyelik arada düşündüm, böyle dansın ancak böyle zayiatı olurdu, içimden ana avrat sövdüm.

baktım olacak gibi değil, oyundan düştüm moralman. eve doğru giderken, maçta yerine oynadığım komşunun oğlu hüseyin'e rastladım, ''abi annemler seni yoğurtlu ekmek yemeye çağırıyor.'' dedi. gitmek zorundaydım, ben bu insanlarla mutluydum.

Allah belanı versin deivid.

alıntı.