Çevrimdışı

Şimdi git hiç anlayamayacağın bir sonbahardan…
Baharlar seni bekler…
Ki sen en çok çiçekli baharlara yaraşırsın…
Baharlar da sana…
Bu dünyadan değilim ben…
Ne kışım var ne yazım…
Öylece ben sadece…
Aynada bile tanımadığım…
Bilemezdin öfkemin varoluşa olduğunu…
Ya da sevgimin gözlerindeki hüzne ait olduğunu…
Biten her şey bir cümle geride kalmalıydı dersin…
Ama o cümle susturulamayacak kadar yangınla kavrulur…
Ve kimse itiraf edemezken nasıl da muhtaç olduğuna sevgilinin bir sözüne…
Sevgi ne kadar dürüst kalabilir…
Çirkin, kaba yaradılışlı varlığımızdan utanmak şu yana dursun…
Saldırılarımız en sevdiğimizedir…
Böyle severiz…
Hesaplarca…
Öfkelerce…
Gözyaşlarıyla…
Şişmiş egolarla…
Kim reddedebilir doğası gereği olanı…
Kibir serde kamçı…
Kimin çarmıhı daha ağır savaşı…
Ve galip gelme savaşında kayıp hep iki kişi…
Kim ki kazanmış korkuyu silah belleyerek…
Kim tadabilmiş sevgiyi yok saydığı coşkusunu gömerek…
Her saklanış katliamdır…
Her bekletilen arzu intihardır…
Ya kaçmak?
Kurtuluş mudur sancıdan?
Aynı yanılgı içinde milyonuncu ölümü yaşamak değil midir?
Her katil kendini öldürür ya önce…
Öyle katlettim seni işte…
Atlayarak en sevdiğim evin çatısından…




Anıl Şimşek