13 Mart 2010, 19:30
|
#1 |
| Çevrimdışı
Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.
| Amorti hüzünler...
Gözyaşlarıyla beraber aktı boyaları, ''Ağlayan Palyaço''nun...
Amorti hüzünler...
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Küçük pembe boyalı odamı tekrar hayal ettim. Başımı uçağın küçücük penceresine yaslayıp bulutların ardındaki hayallerimi izledim. Bulutlarda asılı kalmış hayallerimi. Bütün karmaşanın içindeki zorla büyüttüğüm ve şimdide terk etmek zorunda kaldığım hayalleri izledim. Sevinçlerimdeki tereddütlerim geride kalmıştı. Gözlerimin önüne doğru düşen saçlarımı uzun ince parmaklarımla kulaklarımın arkasına doğru ittim. Hayat bana hiç adil davranmamıştı. Belki de adaleti hak etmeyecek kadar aciz bir bedende olduğum gerçeğini kabul etme vaktim gelmiştir. Evet kesinlikle gelmişti. Hafifçe çevremdekilere ve yanımda uyuyan yolcuya baktım. Hepsinin geçen zamana inat yaptığı bir uğraş vardı. Kimisi yanındaki küçük çocuğunun ağlamalarını susturmaya çalışıyor çocuksa buna inat daha da çılgınca ağlamaya devam ediyordu. Kimisi ise uçak fobisini yenmek için yerinde gözlerini sıkıca yummuş, başını yukarıya kaldırmış çaresizce tanrıya dua ediyordu. Tanrının onu duyduğu mu vardı ki? İstemeksizin gülümseyiverdim... Gelmiyecek zamanı boş uğraşlarla feda ediyorduk. Gözlerimdeki hep yağmaya hazır olan bulutun tekrar oraya toplandığını hissettim. Her şey ne de güzeldi biz küçükken, salıncaklar, dondurmalar… Peki ama şimdi, hayallerimizi askıya alıp gerçeklere uyandırıldık. Yaşam savaşı dedik saçma sapan koşuşturmalarımıza. Hayatta kalmak için birbirimizi iter kakar olduk. Her şeyimizi mi kaybettik ne? Dostluğu, aşkı kaybettik. Tekrar geçmişime dönmek acı ama bir o kadarda zordu ki. Ona olan hasretimi kelimelerle betimlemek öylesine imkansızdı ki. Ayaklarımı yerden kesen ona olan eski aşkım mıydı bilmiyorum. Onu görmek için çırpınışlarımdaki cansızlık bana ait miydi? Küçük umutlarımı da yanıma alıp çıktığım yolculuğum gerçekleride yanında getirdi. O asla olamayacaktı ki. Gitmiş olmalıydı… Annemin yeni yaptığı sıcak kurabiyeleri gizlice aşırıp onunla yiyemeyecektik. Ya da asla eski kulübemize gidip çocukça içtiğimiz izmaritleri tekrar yakamayacaktık. O artık yoktu. Ben artık yoktum. Her izmaritteki o ciğerlerimizi yakan koku yoktu... Geleceğe dair kurduğumuz küçük hayallerimiz yoktu artık… Şebekliklerimiz tozlu mektup aralarında kaybolup gitmişti … Onun ünü ve benim kaçışım can damarını kesip atan bir neşter görevi görmüştü. Tekrar dikilemeyecek olan can damarı ‘biz’ dediğimiz bedendeki bütün kanı dışarı atmıştı. Gözlerimi kapatıp başımı geriye attım ve kendimi uyanmak istemediğim, onsuz bir uykunun kollarına bıraktım … Geleceğimdeki belirsizliğe gülümsedim.
alıntı*
|
|
|  |